God geneest niet altijd

For an english version, click here.

Een blog lezend van Wouter van der Toorn, en vooral ook de reacties die daarop volgden, moest ik nadenken over onze eigen ervaringen met genezing. Of eigenlijk: het uitblijven daarvan.
Lezend in de reacties, zag ik een grote groep christenen die beweren dat genezing vaak  (of misschien zelfs wel altijd) zou moeten voorkomen als je gelooft in de God die de wereld gemaakt heeft en Zijn Zoon heeft laten kruisigen om ons te redden. Mensen die boos worden als je beweert dat het in de bijbel niet om genezing van ons fysieke lichaam draait of als je beweert dat er binnen genezingsbedieningen in de kerk misstanden voorkomen.

Mensen die blijkbaar geloven dat het daarom gaat binnen het evangelie: genezing van ons fysieke stelsel. Die zich bedreigd voelen als je gelooft dat God niet altijd geneest. Alsof je daarmee zegt dat God niets doet.

Laat ik daar eens op reageren met ons eigen verhaal. Het verhaal van twee dochters die beiden een lastige start hadden op deze wereld. Een heel vervelende start. Ik noem het bewust vervelend, want het had absoluut allemaal veel erger kunnen zijn. Maar het was naar en vervelend. Allereerst voor hen, maar daarmee ook voor ons.
Onze oudste was wat ze noemen een huilbaby. Ze huilde op haar piek 12 tot 16 uur per dag. Of nee, ze huilde niet. Ze krijste. En dat duurde geen dagen, geen weken, maar het duurde maanden. Bidden hielp niets. Helemaal niets. En elke keer als we een oorzaak vonden en er even verbetering kwam, kwam er ook weer iets anders naar boven, waar ze dan weer last van had. Koemelkallergie, reflux, kiss-syndroom, eczeem en toen dat allemaal onder controle was, kwamen de oorontstekingen. En al die tijd sliep ze slecht. Heel erg slecht. Als we ergens op een nacht 2-3 uur achter elkaar hadden kunnen slapen, hadden we een goede nacht. En ook dat duurde geen dagen, geen weken en zelfs geen maanden. Het duurde bijna twee jaar.
Van de medische wereld hoefden we weinig te verwachten. Consultatiebureau en huisarts schreven het af als normaal. Of, toen wel duidelijk werd dat het niet normaal was: een pedagogisch probleem. We moesten ‘r gewoon laten krijsen, dan werd ze vanzelf wel stil. Verwijzing naar een kinderarts? Niet nodig. Verwijzing naar een KNO-arts? Die wilden toch alleen maar buisjes zetten, dat moesten we niet willen.
Bidden hielp niets. Of laat ik het zo stellen: er veranderde niets aan de situatie zoals wij die ervaarden. De problemen verdwenen niet, er kwam geen wonderbaarlijke genezing. Het krijsen bleef, evenals de slechte nachten.
Na lang aandringen kwam dan toch de verwijzing voor de kinderarts, waarin de huisarts nog wel even moest noemen dat ze ‘met moeder had gesproken over het grenzen stellen aan een opgroeiend kind’. Ik kan je vertellen dat ik van die zin niet zo christelijk werd….
De kinderarts hoorde ons wel, gelukkig, en na ook een verwijzing voor de KNO-arts via hem, kwamen na bijna 2 jaar de problemen onder controle en veranderde onze dochter in een tevreden meiske dat met heel weinig moeite zomaar hele nachten door ging slapen. Dat pedagogische probleem was wel getackeld.

We durfden het aan om voor een tweede kindje te gaan. Erger kon het haast niet worden, dachten we, en hey… we wisten nu wat er aan de problemen gebeuren moest, mochten ze opnieuw voorkomen bij een volgend kindje. Ach, die menselijke overmoed…
Twee miskramen en 2 jaar verder, (bijna 4 jaar na de geboorte van onze oudste) werd dan eindelijk onze tweede dochter geboren. Na een vliegende start werd al heel snel duidelijk dat ook zij zeer waarschijnlijk een koemelkallergie had en bleek ze fors last te hebben van een verborgen reflux. We wisten nu wat er gebeuren moest en lieten ons deze keer niets meer aanpraten door de ‘deskundigen’. Toen ze echter 2,5 week oud was, schoot al onze ervaring echter toch echt tekort. Nadat ze steeds minder ging drinken en steeds meer lag te slapen, kwam ik met haar bij de huisarts. Die wist het niet, consulteerde een kinderarts die telefonisch wel even wist te bepalen dat medische actie echt niet nodig was en ons weer naar huis stuurde. De huisarts vertrouwde het niet helemaal en bond me op het hart: je gaat wel naar de huisartsenpost als je het niet vertrouwt he?

Ja, want dat had ik wel geleerd uit al onze ervaringen. De intuïtie van een moeder gaat alle kennis van artsen en deskundigen vele malen te boven. Waar ik met onze oudste me af had laten poeieren door alle zogenaamde deskundigheid, wist ik nu: als een arts het ene zegt en mijn intuitie zegt het andere, dan heb IK gelijk.

Nadat Caitlyn bij thuiskomst van de huisarts wonderbaarlijk ineens toch 50 cc voeding dronk, viel ze daarna in slaap om vervolgens de hele avond niet meer wakker te worden. In 24 uur tijd had ze zo’n 100 cc gedronken, maar ze werd niet wakker van de honger. Midden in de nacht belde ik de huisartsenpost, omdat alles in me schreeuwde: DIT is heel erg NIET OK.
Via de huisartsenpost kwam ik met haar op de spoedeisende hulp terecht, waar een kinderarts, (een andere dan die ons telefonisch afgepoeierd had), haar aan de hartmonitor legde toen ze met de stethoscoop absoluut niet kon beluisteren hoe snel haar hartslag ging. Aan de monitor bleek Caitlyn een hartslag van 290-300 te hebben. Alle alarmbellen gingen af en met spoed werd een ijszak klaargemaakt, om haar uit deze tachycardie te halen. Haar hartslag werd succesvol naar beneden gebracht en de daaropvolgende dag werd al snel duidelijk dat ze last had gehad van een tachycardie, (een sterk verhoogde hartslag) ten gevolge van het aangeboren WPW-syndroom. Een aantal opnames volgde, waarin ze terugviel, werd ingesteld op medicatie, weer terugviel en nog eens terugviel en medicatie werd bijgesteld tot het niveau waarop ze stabiel werd. Daarmee waren we er niet, want ook nu waren verborgen reflux en oorklachten aan de orde van de dag. Om over bijwerkingen van medicatie nog maar niet te spreken.

We hebben veel gebeden in die tijd. We hebben zelfs een ziekenzalving gehad voor Caitlyn. Dat baatte echter niet. Ze werd niet genezen, de problemen bleven en opnieuw gingen we door een slopende tijd die tot op dit moment voortduurt: ze is voortdurend ziek en krijgt binnenkort de 5^e ingreep op KNO-gebied. Daarnaast zal haar immuunsysteem binnenkort ook grondig onderzocht gaan worden, om te achterhalen wat er toch ten grondslag ligt aan het steeds maar ziek zijn.

God genas niet. Maar Hij werkte wel. Hij heeft ongetwijfeld gewerkt op manieren die ik niet zie en niet gezien heb, maar wat ik wel zie, is dit: als wij onze ervaringen met onze oudste niet zouden hebben gehad, zou Caitlyn overleden zijn in die nacht waarin ze 2,5 week oud was en haar hartslag de 300 raakte. We zouden hebben geluisterd naar een arts die beter had moeten weten en ons gerust hebben laten stellen door zijn reactie die ingegeven moet zijn door de gedachte dat hij voor de zoveelste keer die dag te maken had met een overbezorgde moeder. Wij zouden hebben liggen slapen en we zouden ergens die nacht of de volgende ochtend een dood meisje in haar wiegje hebben aangetroffen. Of autopsie de oorzaak zou hebben achterhaald? Ik denk het niet.

God werkte, omdat Hij het toeliet dat we een huilbaby kregen, voordat we een huilbaby met een hartritmestoornis kregen. Krankzinnig. Ik zou het niet bedacht hebben. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit in ons geval de manier is, waarop Hij heeft gezorgd dat alles onder controle bleef en we nu mogen aftellen naar de dag dat ze straks start in groep 1, in plaats van dat we regelmatig een grafje zouden bezoeken. God geneest niet altijd. Dat is moeilijk. Daar heb ik een hoop vragen over. Maar tussen al die vragen staat 1 ding recht overeind: God laat niet los. Nooit. DAT is het evangelie waarvan de bijbel ons vertelt. God bedenkt waanzinnige manieren om ons te redden.